Menu
Vandaag is het Werelddovendag, een dag in het teken van slechthorenden en doven. Patrick is ervaringsdeskundige en vrijwilliger bij AHOSA vzw (Anders HOren Samen Aanpakken). “Ik heb enorm veel steun gehad aan AHOSA, en dat is nog altijd zo.”
Ik ben 32 jaar brandweerman geweest in het interventieteam van stad Antwerpen. In 2011 kreeg ik plots een aanval van de ziekte van Ménière, nadien kreeg ik nog meer aanvallen. Daardoor kreeg ik eerst een hoortoestel, daarna twee hoortoestellen. Later, in 2013, werd er een cochleair implantaat geplaatst. Het was voor mij een enorme schok, aangezien ik plots doof werd en te horen kreeg dat er nu ook geen plaats meer voor mij was binnen het brandweerkorps.
Tijdens een van de gesprekken met de logopedist kreeg ik het advies om contact op te nemen met een vereniging voor doven en slechthorenden. Na wat opzoekwerk op het internet, kwam ik bij AHOSA uit. Tijdens mijn eerste bezoek aan die vereniging werd ik meteen opgevangen door een fantastische groep mensen. Omdat het me zo beviel, werd ik er al snel vrijwilliger.
Als ervaringsdeskundige werk ik mee aan klankbordgroepen waarbij ik AHOSA vertegenwoordig, en neem ik deel aan vergaderingen, interviews en samenwerkingen. Ook sta ik steeds open voor vragen, en geef ik tips mee om te leren omgaan met een auditieve beperking én om beter te communiceren met iemand die doof of slechthorend is.
Ik wil ook vooral de maatschappij bijleren over auditieve beperkingen, aangezien het een onzichtbare handicap is. Wanneer iemand bijvoorbeeld in een rolstoel zit, kan je dat echt zien. Wanneer iemand een gehoorprobleem heeft, is dat natuurlijk niet te zien. Daardoor is het veel moeilijk om dat zichtbaar en begrijpelijk te maken. Doof zijn wordt ook vaak geassocieerd met gebarentaal, wat niet altijd juist is. Ik zeg altijd: “Ik ben doof, maar ik communiceer in gesproken taal.”
Binnen de vereniging worden er ook geregeld uitstappen georganiseerd, zoals een bezoek aan het MAS of aan een stad. Tijdens die uitstappen wordt er ook gezorgd voor handige technische voorzieningen, de uitleg van een gids wordt bijvoorbeeld gestreamd naar onze oren. Die uitstapjes zijn dus altijd tot in de puntjes geregeld. Ook buiten de vereniging houden we contact, we hebben zelfs een WhatsApp-groep met de toepasselijke naam “Wablieft”.
Ongeveer 600.000 Vlamingen hebben een gehoorprobleem, dus dat is echt wel een grote groep. Omdat het zo moeilijk is om te aanvaarden dat je doof wordt en het moeizamer wordt om met anderen te communiceren, gaan mensen zich daardoor vaak isoleren. Opnieuw integreren in de maatschappij is dan moeilijk, net als de stap durven zetten naar onze vereniging.
Bij AHOSA praten mensen trager, wordt er duidelijk gearticuleerd en is herhalen geen probleem. In de maatschappij word je vaak genegeerd als je twee keer na elkaar iets niet begrijpt, dus dat is helemaal anders. Toen ik voor het eerst bij onze vereniging terechtkwam, had ik dan ook het gevoel dat er eindelijk echt naar mij geluisterd werd. Dat was ook heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb dus enorm veel steun gehad aan AHOSA, en dat is nog altijd zo.
Die steun wens ik alle doven en slechthorenden toe. Ik hoop dan ook dat er nog meer mensen hun weg zullen vinden naar onze vereniging, en zo ook hun zelfvertrouwen kunnen terugwinnen.
door
Jytte Vanden Wyngaert
